Gastcolumnist – Bonnie St. Claire

BENNEKE

Een klein stukje schrijven over Benny is moeilijk, want er is zó veel te
vertellen over hem.
Mijn eerste ontmoeting met Benny verliep eigenlijk heel stroef.
We zaten samen in een programma in Tilburg en deelden de kleedkamer.
Toen ik binnenkwam zag ik Benny zitten en zei hem gedag, maar hij
reageerde niet, nog een keer geprobeerd, Benny gaf geen krimp.
Ik dacht daar heb je weer zo’n net opkomende artiest die nu al naast
zijn schoenen loopt. Ineens draaide hij zich om en zei: “Hallo…”.
Ik gooide er direct uit wat ik net gedacht had, (achteraf gezien wel een beetje
bitcherig) en Benny kreeg een kleur, aaach.
Ik had direct spijt, stelde me voor en gaf hem een kus.
Vanaf dat moment moet het ijs direct gebroken zijn geweest want de tweede ontmoeting was allerhartelijkst.
Later kwam ik erachter dat je Benny voor een optreden niet moest storen.
Aard van het beestje. Hij wilde gewoon zijn optreden goed voorbereiden, zoals een écht artiest betaamd.
We kwamen elkaar regelmatig tegen, ik volgde hem al een tijdje, hij kwam veel op televisie en zijn liedjes raakten mij vanaf het begin.
Toen we elkaar weer eens tegen kwamen vroeg hij mij zomaar ineens of ik een duet met hem wilde opnemen.
Ik was verbaasd, omdat mijn repertoire toch in een heel ander hokje zat. Benny vond het geen probleem,
hij viel op mijn stem. Ik was enthousiast en we spraken bij hem thuis af om naar het nummer te luisteren.
Hij legde uit welke partij ik zou zingen en wat we samen tweestemmig zouden doen.
Het viel mij direct op dat Benny een prachtige tweede stem neerzette
en dat onze stemmen Wonderbaarlijk magisch mooi bij elkaar kleurden.
We namen het nummer Verder valt het wel mee op.
De band tussen Benny en mij begon in de studio.
We voelden elkaar goed aan en we waren hartstikke blij met het resultaat.
Heel veel promotie deden we en de single werd goed gedraaid.
Het werd geen hit, maar de plaat werd door vriend en vijand geprezen.
Er kwamen ook aanvragen om optredens samen te doen.
Alles bij elkaar genomen, we werden vrienden voor het leven!
De anekdotes en ontzettend leuke dingen, die we hebben gedaan zijn teveel
om in deze column te vertellen. Het zijn allemaal herinneringen die in mijn hoofd zitten.

Dan komt de klap.
Ik weet nog exact welke dag en hoe laat het was toen ik het afgrijselijke nieuws hoorde.
Ik was op weg naar een optreden toen ik in de auto een telefoontje kreeg van Frank Avick van AT5.
Hij vertelde dat hij op de radio gehoord had dat Benny ernstig ziek zou zijn.
Ik was verdoofd en snapte het gewoon niet.
Toen ik aankwam en in de kleedkamer was, heb ik direct Hans gebeld.
Hij huilde en het drong tot me door dat de situatie echt ernstig was.
Ik was verbijsterd en vanaf dat moment wist ik ook niet meer wat ik moest doen.
Ik moest optreden, ik kon het niet. Hans drong er op aan om wel op te treden, maar ik was zo hartgrondig aan het huilen,
dat ik de organisatie heb gesmeekt het optreden te cancelen.
Ze hadden er wel begrip voor, maar of ik dan toch nog alléén mijn grote hit Bonnie, kom je buiten spelen wilde doen.
Walgelijk, hoe sommige mensen reageren in zo’n situatie. Ik ben in een roes het podium op gegaan en ben gaan zingen.
Precies 3 regels heb ik gezongen, toen was mijn stem weg. Ik heb de microfoon in de standaard gezet en alleen maar gezegd: “ik ga naar mijn vrienden”.
Anne-Jan en ik zijn meteen naar Hans en Benny gegaan.
Hans heeft ons binnengelaten terwijl wij wisten dat Hans en Benny er helemaal niet op zaten te wachten.
Oh zo begrijpelijk, maar we zijn Hans eeuwig dankbaar dat we toen nog hebben kunnen praten met Benny. Sterker nog het was een onvergetelijke avond.
We hebben gelachen en gehuild, de warmte die er van Benny uitging.
Hij was zo openlijk over zijn naderende dood, hetgeen wij niet konden en wilden geloven.
Toen Anne-Jan en ik naar huis gingen keken we elkaar aan in de auto en dachten allebei precies hetzelfde…….
Dit was een afscheidsgesprek. Een vreselijk verdrietige maar dierbare herinnering. Ik mis Benny intens. Hans er valt nog zo veel te vertellen over de tijd die we samen hadden met Benny, maar zoals gezegd teveel voor deze column. Hans, ik ben blij dat onze vriendschap nog steeds hecht is en hoop dat als we oud mogen worden ooit misschien ergens op een bankje aan het water kunnen mijmeren over de prachtige herinneringen die we hebben. Heb ik vandaag al gezegd:…….. “Ik hou van je?”

Liefs, Bonnie

Copyright 2024 Benny Neyman