Gastcolumnist – Gerard en Ria Hoffmann

In 1995 kwamen jullie naast ons wonen en we werden meteen uitgenodigd voor een kennismakingsborrel. Ik was natuurlijk heel zenuwachtig, want het gebeurt niet elke dag dat je zomaar in het huis van ’n echte artiest genaamd: Benny Neyman binnenloopt.
Jullie waren zó gastvrij dat de klik meteen oversloeg en vanaf dat moment zijn we échte vrienden geworden.

Ook met onze vier kinderen was er meteen goed contact. Jullie vonden het fantastisch dat ze het de gewoonste zaak van de wereld vonden dat we homo’s als buren hadden gekregen en ook hen sloten jullie in je hart.

Ik zal proberen dertien jaar vriendschap in het kort op te schrijven.

Als we in de theaters waren bij een concert van Benny was ik altijd apetrots. Iedereen had het over hem hoe geweldig hij was, vooral de dames bij de toiletten raakten niet uitgepraat over hun idool.

Ik dacht dan altijd, ja….., jullie hebben het wel over mijn buurman. Trots als en pauw liep ik dan weer terug de zaal in en dacht aan de gewone dingen die ik met Benny had. De gewone man die ’s avonds doodmoe thuiskwam na een concert, waar we dan nog altijd uren napraatten of de avond goed verlopen was, want Benny was nooit tevreden over zichzelf.

De gewone dingen zoals ruim twaalf jaar met elkaar op vakantie gaan, soms wel drie keer per jaar. Wij zijn in Lapland geweest, we hebben geskied en met huskyhonden ’s nachts op de poolvlakte gereden, kijken naar het Noorderlicht.

Wij hebben in Berlijn gewinkeld, in de Elzas wijn geproefd en in Keulen gingen we uit in de gekste kroegen. In Barcelona, Parijs en Brussel snoven we een beetje cultuur en natuurlijk Benny’s geliefde vakantieland Griekenland. In juni was het twee weken genieten in zijn geliefde Griekenland, waar we genoten van de zon, de zee en het eten bij Sjambuka en ’s nachts stappen in Rhodosstad.

Elke week waren we bij elkaar. Het was altijd zo gezellig en eer we het wisten was het zomaar vijf uur in de ochtend. We draaiden muziek, dansten de tango, af en toe de Engelse wals en zongen heel hard mee met Lenny Kuhr of Conny Vandenbosch. Benny begeleidde ons dan op de piano. We hebben heel wat spelletjes gedaan van pokeren tot sjoelen van Monopoly tot Triviant en het allerleukste was limmeriken schrijven over alles en iedereen. Benny zorgde met zijn prachtige woordkeus bij elk verhaaltje weer voor een hilarische wending.

De laatste maanden zei hij vaak: “We blijven toch ook vrienden als de gezellige avonden wat minder worden of als we niet meer op vakantie kunnen, want ik ben zo verschrikkelijk moe”.

Dertien jaar hebben jullie bij ons Oud en Nieuw gevierd met onze kinderen en verschillende soorten aanhang. Elk jaar zat er wel weer een ander bij, maar het werd altijd weer een groot feest.

Bij jullie vierden we Kerstavond helemaal in stijl. Keurig in smoking stonden jullie ons op te wachten, eerst buiten bij de vuurkorf glühwein drinken en daarna naar binnen, waar Hans ons begeleidde naar een prachtig gedekte kersttafel en ons een Michelin-5sterren diner werd aangeboden. Mooie kado’s onder de kerstboom met daarbij behorend prachtige gedichten, want Benny vond dat je tradities in ere moest houden.

De laatste kerstavond met Benny hebben we heel sober gevierd.

‘s Middags kwam ik Benny vertellen dat mijn vader was overleden.

Hij zei:”Ik kan je niet veel troost meer geven, want ik ben zelf zo ziek. Maar jij gaat nu zitten en ik ga voor ons koffie zetten met een glaasje Amaretto. Het duurt misschien wel even voor het klaar is, want alles doet me zo verschrikkelijk zeer”.

Ik kan nog uren doorgaan, maar zo herinner ik me m’n allerliefste buurman en vriend.

Lieve Benny, ik mis je vriendschap heel erg.

Ria Hoffmann